| |
|
| |
|
توپوگرافي
شهرستان ايوان تماماً حوزه آبخيز رودخانه كنگيررا تشكيل مي دهد كه شامل دو طاقديس بانكول و شارزول و يك دشت ناوديسي به نام دشت ايوان است. دره رودخانه كنگير در بين اين دو طاقديس در مركز دشت از جنوب شرقي به شمالغربي جريان مي يابد.دو طاقديس نامبرده در محل تونل «رينو» از يكديگر فاصله مي گيرندو فاصله آنها در حوالي روستاي زرنه به حداكثر خود مي رسد. در خط القعر دشتي كه بين اين دو طاقديس بوجود آمده، رودخانه كنگير جريان مي يابد و در حاشيه آن تعداد زيادي روستا به صورت تسبيح به نخ كنگير چسبيده اند. شهر ايوان نيز در كنار همين رودخانه بوجود آمده است. اين دره تا مرز شهرستان گيلان غرب ادامه مي يابدو راه آسفالته ايلام، ايوان و سومار در داخل اين دره ساخته شده است. سيما و چهره توپوگرافي اين دره بسيار ساده بوده و در آن هيچگونه درهم ريختگي فيزيوگرافي كه موانع فيزيكي بين مراكز جمعيتي بوجود آورده باشد، ديده نمي شود.در طول اين دره و در فاصله بين شمال تونل(رينو) يعني ابتداي دشت ايوان تا آخرين نقطه آن در روستاي(كوچهر) در شمال غربي اين دره كه 50كيلومتر طول دارد، اختلاف ارتفاع بسياراندك و حدود300متر مي باشد. بدين ترتيب در داخل (دشت ايوان) با تضاد توپوگرافي شديدي روبرو نيستيم و رودخانه كنگير نيز در تمام طول خود در امتداد ناوديس ايوان جريان مي يابدو در هيچ نقطه اي كوشش نمي كند كه طاقديسهاي اطراف را ببرد. (طرح جامع شهرستان ايوان، 1376، 18). شهرستان ايوا ن با داشتن دشت ايوان از شيب مناسبي برخوردار است نزديك به نيمي از وسعت شهرستان داراي شيب 5 تا 10 درصد است اين شيب تقريبا تمام وسعت دشت ايوان را كوهپايه هاي اطراف در بر مي گيرد. شيب هاي بالاي 15 درصد بيشتر در جنوب و غرب شهرستان واقع شده است به همين دليل ارتباط اين شهرستان با جهت جنوب،جنوب غربي و غرب با مشكلات زيادي روبه رو است.
| |
|
| |||||||||||||||||||||
|
استان ايلام بنا به اسناد فراوان تاريخي بخشي از كشور عيلام باستان بوده است و از قديم الايام مهد تمدن و زيست بوده است . در كتيبه هاي بابلي عيلام را « آلامتو» يا «آلام » خوانده اند كه به معناي كوهستان يا كشور طلوع خورشيد است . از سال 1309 شمسي در تقسيمات كشوري ايلام جزو استان پنجم (كرمانشاهان ) گردد و تا سال 1353 يكي از شهرستانهاي آن بود تا اينكه در اين سال به استان ايلام تبديل گرديد
ناهمواريهاي استان ايلام از چين خوردگيهاي موازي درجهت شمال غربي و جنوب شرقي بوجود آمده است. اين كوهها از رسوبات دوران اول تا چهارم زمين شناسي به يادگار مانده اند، ولي شكل گيري كلي آنها عموماً به دوران دوم و سوم زمين شناسي مربوط است. اين كوهها چنان گسترده و فشرده اند كه امكان شكل گيري دشتهاي ميانكوهي درميان آنها فراهم نشده است.