استان ايلام بنا به اسناد فراوان تاريخي بخشي از كشور عيلام باستان بوده است و از قديم الايام مهد تمدن و زيست بوده است . در كتيبه هاي بابلي عيلام را « آلامتو» يا «آلام » خوانده اند كه به معناي كوهستان يا كشور طلوع خورشيد است . از سال 1309 شمسي در تقسيمات كشوري ايلام جزو استان پنجم (كرمانشاهان ) گردد و تا سال 1353 يكي از شهرستانهاي آن بود تا اينكه در اين سال به استان ايلام تبديل گرديد
ناهمواريهاي استان ايلام از چين خوردگيهاي موازي درجهت شمال غربي و جنوب شرقي بوجود آمده است. اين كوهها از رسوبات دوران اول تا چهارم زمين شناسي به يادگار مانده اند، ولي شكل گيري كلي آنها عموماً به دوران دوم و سوم زمين شناسي مربوط است. اين كوهها چنان گسترده و فشرده اند كه امكان شكل گيري دشتهاي ميانكوهي درميان آنها فراهم نشده است.
از نظر پوشش گياهي استان ايلام در دامنههاي غربي رشته كوه زاگرس گسترشي از شمال غرب به جنوب شرق دارد و از ويژگيهاي ناهمواريها در تعيين مرزها تاثير زيادي پذيرفته است. رشته كوه كبيركوه به عنوان مهمترين عامل جغرافيايي در تعيين سيماي طبيعي استان اعم از پوشش گياهي و منابع آب و خاك تاثير زيادي گذاشته و به تبع آن سكونتگاهها و مراكز جمعيتي نيز پهنههايي را كه از امكانات محيطي مناسبتري برخوردار بوده است جهت استقرار برگزيده اند.
البته عكس هايي كه در مطالب قبل فرستاده شده را هم نگاهي بكنيد
شاكه ي بولي كه اسم اصلي او گويا شاكرم و اصالتا" از مردم دهستان بولي(روستاي پاقلعه) بخش اركوازي ايلام بوده است به همراهي خان منصور ايواني( از خان هاي ايوان در عهد واليان) از شاعران برجسته ي شعر كُردي گويش جنوبي به شمار مي آيند كه زندگي و اشعار آنها پس از چند سده ورد زبان كُرد زبانان و به ويژه كُردان ايلام بوده است كه در سالهاي ۱۱۰۵-۱۱۹۵ مي زيسته اند.